دلم ز سوز جگر دم به دم بمی سوزد

کدام دل که ز سر تا قدم بمی سوزد

عجب ز مردمک دیده مانده ام که مدام

میان آب دو چشم است و هم بمی سوزد

ز آه من دم باد صبا نمی فسرد

ز سوز من نفس صبح دم بمی سوزد

ز می که مونس جان بود بر شکست دلم

که در عروق ز اندیشه دم بمی سوزد

ز جام جم چه کند مفلسی که در شب تار

به دود آه سحر ملک جم بمی سوزد

به من نماند ز هستی و نیستی چیزی

که برق عشق ، وجود و عدم بمی سوزد

اگر بسوخت تنم از سموم غم چه عجب

که آدمی ز بس افراط غم بمی سوزد

بسوختیم و دمی در رقیب ما نگرفت

بلی بلی مگر افسرده کم بمی سوزد

ز بس که شعله آهم به شعر در پیچد

مداد وقت کتابت قلم بمی سوزد

حذر ز سوز نذاری کز آتش سینه

به چنگ بر نفس زیر و بم بمی سوزد